انسانم آرزوست ...

انسانم آرزوست ...

وقتی که به کالبد زندگی خوب نگاه می کنم، گمشده ای در انتظار رسیدن من به اوست.اما دریغ از اینکه گاه در جهت او در حرکتم و هنگامی که امکان دیدارش را دارم از من دور می شود و مسافت ها طولانی شده و دستیابی به او محال.

زندگی را باید با چشم های تیز بین و دقیق نگریست. مدینه فاضله حرف نیست بلکه آفرینش آن به نگاه من و تو بستگی دارد. آری نگاه های من و تو به زندگی بوی مادیات می دهد. نه اینکه رفاه و آرامش و مادیات را به کلی نفی اش کنم نه ولی باید ارزش ها جا به جا شود و آن در رتبه های بعدی اهداف ما باشد.

زندگی چیزی جز ثبت خود در تار و پود زندگی نیست. ما آمده ایم تا از خود چیزی به یادگار گذاریم گاهی خوبی، گاهی کتابی،گاهی فداکاری، گاه... و گاه انسانیت.

آری انسانم آرزوست ...

امیدواریم شعار بیش نباشد و من و تو در هر جایگاه و مقامی هستیم اولین نکته و هدفمان انسان و انسانیت باشد. همان چیزی که این روزها رنگ باخته و خریداری ندارد.ولی این را به طور حتم مطمئن هستم که انسانیت در نهان ما هست اما گرد و غبار غفلت بر آن نشسته و نفس نفس های سختی می کشد.باید احیایش کرد همان طور که فردی که احیای قلبی- ریوی (CPR)  را انجام می دهد با یک تیر دو نشان می زند هم انسانی را نجات می دهد و هم انسانیت را.

در این دنیای خاکی چه انسانهایی که نامشان بر قلب ما جای دارند و ما مدیون آنهاییم. از بهمن بیگی ها گرفته تا دکتر مزداها و نلسون ماندلاها و گاندی ها و ... و اینان از خود انسانیت را به یادگار گذاشته اند.

امید است ما هم وارثان خوبی باشیم.

ان شاء الله