انسانم آرزوست ...
وقتی که به کالبد زندگی خوب نگاه می کنم، گمشده ای در انتظار رسیدن من به اوست.اما دریغ از اینکه گاه در جهت او در حرکتم و هنگامی که امکان دیدارش را دارم از من دور می شود و مسافت ها طولانی شده و دستیابی به او محال.
زندگی را باید با چشم های تیز بین و دقیق نگریست. مدینه فاضله حرف نیست بلکه آفرینش آن به نگاه من و تو بستگی دارد. آری نگاه های من و تو به زندگی بوی مادیات می دهد. نه اینکه رفاه و آرامش و مادیات را به کلی نفی اش کنم نه ولی باید ارزش ها جا به جا شود و آن در رتبه های بعدی اهداف ما باشد.
زندگی چیزی جز ثبت خود در تار و پود زندگی نیست. ما آمده ایم تا از خود چیزی به یادگار گذاریم گاهی خوبی، گاهی کتابی،گاهی فداکاری، گاه... و گاه انسانیت.
آری انسانم آرزوست ...
امیدواریم شعار بیش نباشد و من و تو در هر جایگاه و مقامی هستیم اولین نکته و هدفمان انسان و انسانیت باشد. همان چیزی که این روزها رنگ باخته و خریداری ندارد.ولی این را به طور حتم مطمئن هستم که انسانیت در نهان ما هست اما گرد و غبار غفلت بر آن نشسته و نفس نفس های سختی می کشد.باید احیایش کرد همان طور که فردی که احیای قلبی- ریوی (CPR) را انجام می دهد با یک تیر دو نشان می زند هم انسانی را نجات می دهد و هم انسانیت را.
در این دنیای خاکی چه انسانهایی که نامشان بر قلب ما جای دارند و ما مدیون آنهاییم. از بهمن بیگی ها گرفته تا دکتر مزداها و نلسون ماندلاها و گاندی ها و ... و اینان از خود انسانیت را به یادگار گذاشته اند.
امید است ما هم وارثان خوبی باشیم.
ان شاء الله