وفات بانوی عصمت

یا اُخت الرضا (س) مددی

مدتهاست که مهمان شمایم.شمایی که کریمه اهل بیت هستید.مردم قم هر چه دارند از برکت وجود شماست.خانه های این دیار طواف گونه شما را احاطه کرده اند. بی بی جان دیار شما، دیار عاشقانی است که در راه رسیدن به معشوق در حرکتند. آری شما هم عاشق دیار یار بوده اید. وقتی که عزم سفر دیدار برادرتان امام رضا علیه السلام را کردید در این راه سختی ها را به جان خریدید و چه حیف که این وصال صورت نگرفت.این که محبت خواهر و برادری بر سر زبانها افتاده از حرکت عاشقانه شما برای دیدار برادرتان بوده. اصلاً مصداق دلدادگی، شمایید. آری وقتی می بینم که شما دوری و سختی راه را به جان می خرید تا لحظه ای روی برادرتان را ببینید به این عشق و عاشقی تان غبطه می خورم.آری اگر حرکت شما نبود این دلدادگی خواهر و برادری هم افسانه می شد. شما برکت قم هستید . اگر شما نبودید قمی هم وجود نداشت. اینکه هر سال بر مشتاقان این سرزمین افزایش می یابد به خاطر وجود و حضور آرامش بخش شماست.

وقتی که از مسجد اعظم قدم گذاشتم و وارد صحن شدم یک آن دلم گرفت و بغض وجودم را آزرد. رو به ضریح شما، دست بر سینه، اذن دخول و سلام بر شما.قدم قدم از ستون های مسجد اعظم که گویی سریازگونه به احترام شما، خبردار بوده اند عبور کردم.حرمت چه آرامشی دارد.وصف ناشدنی است گویی تکه ای از بهشت خداست.همه دور ضریحت را طواف گونه گرفته بودند یکی اشک می ریخت یکی دعا زمزمه می کرد و خلاصه همه خلاصی از گرفتاری هایشان را از شما می خواستند. اگر شما نبودید ما چه کار می کردیم.این که چند سالی مهمان شماییم لطف شما بوده و اگر در این میزبانی شما، ادب میهمان بودن را ندانستیم بر ما ببخش.

السلام علی الراس المرفوع

عاشورا ، صحنه ی دلدادگی

      وقتی تک تک صحنه ها و حوادث روز عاشورا را در ذهن خود تجسم می کنیم چیزی جز زیبایی و دلدادگی را نمی بینیم. عاشقی، آن هم عاشق معبود شدن زیباست و امام حسین علیه السلام و یارانش به معنای اَتَم و اَکمل عاشق یار بودند و در این راه سر تسلیم بر سجاده ی عشق الهی زدند و اوج این عاشقی زمانی بود که همسران و فرزندان خود را فدای معشوقشان کردند و به راستی آنجا که حضرت زینب کبری سلام الله علیها با آن همه صحنه های دلخراش از دست دادن برادر و برادر زاده و ... فرمود: من چیزی جز زیبایی ندیدم.

       دکتر الهی قمشه ای در سخنرانی خود در رابطه با عشق و عاشقی امام حسین علیه السلام می فرماید که : « بسم الله یعنی من نباشم، هواهای من نباشد، دل من نباشد، تو باشی.این شهادت ماست. اگر کسی شوق شهادت در کربلا دارد بسم الله بگوید. بسم الله به معنی حقیقی کلمه یعنی اسم خود را از دفتر هستی پاک کنی و تمام آرزو و آمال و هواهای خود را خط بکشی و بگویی: إِنَّ صَلَاتِی وَنُسُکِی وَمَحْیَایَ وَمَمَاتِی لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ و همه چیز رو فدای یار کند.

نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است                      فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست

       باید عاشق بود همچون امام حسین علیه السلام که زمانی که فریاد هل من ناصر ینصرنی را بر زبان آورد در واقع همه را به عاشقی دعوت کرد که من می خواهم خود را برای معشوقم فدا کنم.ایا کسی هست که مرا یاری کند تا فدای حق شوم؟! خود را فدا کردن برای یار زمان ندارد، مکان ندارد، عاشورا ندارد. هر روز صبح عاشوراست و هر جا که قدم می زند کربلاست. لحظه لحظه باید تصمیم گیری کرد که من باشم یا او و یار باشد. ابن زیاد تصمیم گرفت که حق را فدای خود کند و خودش را شهید نکرد و حر آزاده خود را فدای یار کرد و شهید شد و حق را فدای خود نکرد.»

قرار عاشقی ...

قرار عاشقی ...

ساعت 10 صبح روز 5 شنبه سوم محرم الحرام 1440

قرار دیدار با 135 شهید گمنام در خیابان آزادی روبروی دانشگاه تهران.

من هم آمده بودم به پاس رشادتهایشان که بدون چشم داشتی رفته بودند. هنگامی که از امیرآباد کوی پسران دانشگاه به میدان انقلاب می آمدم پیرمردی از شلوغی خیابان ها سوال کرد که البته سوالش از روی شیطنت و باز کردن بحث های بی نتیجه بود. می گفت که 30 سال و اندی است که جنگ تمام شده و چرا تاریخ رو شخم می زنند و خانواده هایی که عزیزانشون شهید شدند رو با یادآوری این چنین مراسم هایی دوباره ناراحت می کنند؟ جواب برای سوالش داشتم ولی چون احساس کردم سوال پیرمرد از روی شیطنت بود از پاسخ دادنش خودداری کردم و سکوت رو برگزیدم.حال آنکه وقتی کشورهای دیگه برای کسانی که تو کشورشون تاثیرگذار بوده اند یادبود و ... برگزار می کنند ولی ما برای این شهدا که از خون پاک خودشون گذشتند تا سرزمینمون ایران به دست بعثی های کثیف نیوفته مراسم و یادواره نگیریم. این جواب محبت های اونا نیست.ما تو این عرصه کم کاردیم و نتونستیم شهدا و اون اخلاصی رو که برای هدفشون داشتیم به مردم نشون بدیم. از طرفی این خانواده های شهدا که هنوز هنوزه از عزیزانشون خبری نیومده همچنان منتظر اون یوسف گمگشته شون هستند و این چنین مراسماتی کمترین کاری که می کنده به اونا دلداری می ده.

جاتون خالی بود و به این شهدا غبطه می خوردم.غبطه از اینکه همه چیزشون رو گذاشتن برای این مملکت برای اسلام و برای راه حسین علیه السلام که ما بتونیم راحت زندگی کنیم و وامصیبتا که من و شما قدردان اون رشادت ها نیستیم. البته من برای خودم اومده بودم برای اینکه شاید بتونم تو این مراسم ها به خودم بیام و از دنیای غفلت عبور کنم که من کجا و شهدا کجا؟

خیابون ها پر بود از کسایی که احساس می کردند دینی به گردنشون هست و حضورشون تنها کاریه که از دسشتون بر می یومد و شاید مرهمی به دل شکسته خودشون باشه که از خودشون دلگیر شده بودند.

خدا ما رو ببخش

به خاطر کارایی که باید می کردیم و نکردیم

به خاطر کارایی که باید نمی کردیم و کردیم