وفات بانوی عصمت

یا اُخت الرضا (س) مددی

مدتهاست که مهمان شمایم.شمایی که کریمه اهل بیت هستید.مردم قم هر چه دارند از برکت وجود شماست.خانه های این دیار طواف گونه شما را احاطه کرده اند. بی بی جان دیار شما، دیار عاشقانی است که در راه رسیدن به معشوق در حرکتند. آری شما هم عاشق دیار یار بوده اید. وقتی که عزم سفر دیدار برادرتان امام رضا علیه السلام را کردید در این راه سختی ها را به جان خریدید و چه حیف که این وصال صورت نگرفت.این که محبت خواهر و برادری بر سر زبانها افتاده از حرکت عاشقانه شما برای دیدار برادرتان بوده. اصلاً مصداق دلدادگی، شمایید. آری وقتی می بینم که شما دوری و سختی راه را به جان می خرید تا لحظه ای روی برادرتان را ببینید به این عشق و عاشقی تان غبطه می خورم.آری اگر حرکت شما نبود این دلدادگی خواهر و برادری هم افسانه می شد. شما برکت قم هستید . اگر شما نبودید قمی هم وجود نداشت. اینکه هر سال بر مشتاقان این سرزمین افزایش می یابد به خاطر وجود و حضور آرامش بخش شماست.

وقتی که از مسجد اعظم قدم گذاشتم و وارد صحن شدم یک آن دلم گرفت و بغض وجودم را آزرد. رو به ضریح شما، دست بر سینه، اذن دخول و سلام بر شما.قدم قدم از ستون های مسجد اعظم که گویی سریازگونه به احترام شما، خبردار بوده اند عبور کردم.حرمت چه آرامشی دارد.وصف ناشدنی است گویی تکه ای از بهشت خداست.همه دور ضریحت را طواف گونه گرفته بودند یکی اشک می ریخت یکی دعا زمزمه می کرد و خلاصه همه خلاصی از گرفتاری هایشان را از شما می خواستند. اگر شما نبودید ما چه کار می کردیم.این که چند سالی مهمان شماییم لطف شما بوده و اگر در این میزبانی شما، ادب میهمان بودن را ندانستیم بر ما ببخش.