السلام علی الراس المرفوع
عاشورا ، صحنه ی دلدادگی
وقتی تک تک صحنه ها و حوادث روز عاشورا را در ذهن خود تجسم می کنیم چیزی جز زیبایی و دلدادگی را نمی بینیم. عاشقی، آن هم عاشق معبود شدن زیباست و امام حسین علیه السلام و یارانش به معنای اَتَم و اَکمل عاشق یار بودند و در این راه سر تسلیم بر سجاده ی عشق الهی زدند و اوج این عاشقی زمانی بود که همسران و فرزندان خود را فدای معشوقشان کردند و به راستی آنجا که حضرت زینب کبری سلام الله علیها با آن همه صحنه های دلخراش از دست دادن برادر و برادر زاده و ... فرمود: من چیزی جز زیبایی ندیدم.
دکتر الهی قمشه ای در سخنرانی خود در رابطه با عشق و عاشقی امام حسین علیه السلام می فرماید که : « بسم الله یعنی من نباشم، هواهای من نباشد، دل من نباشد، تو باشی.این شهادت ماست. اگر کسی شوق شهادت در کربلا دارد بسم الله بگوید. بسم الله به معنی حقیقی کلمه یعنی اسم خود را از دفتر هستی پاک کنی و تمام آرزو و آمال و هواهای خود را خط بکشی و بگویی: إِنَّ صَلَاتِی وَنُسُکِی وَمَحْیَایَ وَمَمَاتِی لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ و همه چیز رو فدای یار کند.
نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست
باید عاشق بود همچون امام حسین علیه السلام که زمانی که فریاد هل من ناصر ینصرنی را بر زبان آورد در واقع همه را به عاشقی دعوت کرد که من می خواهم خود را برای معشوقم فدا کنم.ایا کسی هست که مرا یاری کند تا فدای حق شوم؟! خود را فدا کردن برای یار زمان ندارد، مکان ندارد، عاشورا ندارد. هر روز صبح عاشوراست و هر جا که قدم می زند کربلاست. لحظه لحظه باید تصمیم گیری کرد که من باشم یا او و یار باشد. ابن زیاد تصمیم گرفت که حق را فدای خود کند و خودش را شهید نکرد و حر آزاده خود را فدای یار کرد و شهید شد و حق را فدای خود نکرد.»
